Pierwsze testy oraz badania nad materiałami które mogłyby się nadawać do wytwarzania magnesów o dużej mocy miały miejsce w 1966 roku. Wtedy to właśnie naukowcy K. Strnat oraz G. Hoffer z Air Force Materials Laboratory w Dayton, postanowili rozpocząć badania nad magnetykami, zrobionymi z metali wchodzących w skład grupy zwanej metalami ziem rzadkich. Na początku badań pierwsze stopy, które miały posłużyć do wytwarzania mocnych magnesów, były oparte o żelazo, kobalt i lekkie lantanowce, do jakich można zaliczyć: neodym Nd, cer Ce, prazeodym Pr, itr Y, samar Sm i lantan La. Te mało znane metale mają nietypowe cechy, takie jak możliwość silnego namagnesowania, ale problemem była niska temperatura Curie. Obecnie tworzone magnesy neodymowe o dużej sile mają w składzie obok żelaza także dodatek lekkich lantanowców, co im zapewnia dużą anizotropię magneto-krystaliczną, a poza tym uzupełnia się ten skład o kobalt aby zwiększyć zbyt niską temperaturę Curie. Magnesy neodymowe zostały opracowane około 50 lat temu ze sproszkowanych ziaren samaru wraz z kilkoma dodatkowymi lantanowcami. Wymyślony został nieznany dotychczas, potężny magnes SmCo₅. Samą produkcję oparto na zjawisku kierunkowania ziaren sproszkowanego stopu w polu magnetycznym przy spiekaniu. Tworzenie gotowych magnesów wykonywano w wysokiej temperaturze około 1120^oC wraz z końcowym wyżarzaniem w temperaturze o 250^oC niższej. Ostatecznym etapem tworzenia mocnego magnesu było poddanie materiału namagnesowaniu przy użyciu pola magnetycznego 2T. Przez taką technologię temperatura Curie magnesów SmCo5 wyniosła około 745^oC.

W pierwszej kolejności najważniejszymi odbiorcami mocnych magnesów są podmioty produkujące sprzęt pomiarowy, elektroniczny, elektryczny, firmy z branży motoryzacyjnej oraz wytwarzające najróżniejsze przemysłowe urządzenia. Możliwości magnetyczne bardzo również ceni branża meblarska, oferująca odzież, w szczególności związana z odzieżą medyczną, firmy produkujące zamykania do torebek, portfeli, a także szeroko pojęta reklama.

Aktualnie neodymowe magnesy są produkowane przede wszystkim na kontynencie azjatyckim. Największym wytwórcą oraz dystrybutorem tego typu wyrobów są Chiny, ze względu na kontrolę nad większością złóż pierwiastków ziem rzadkich na świecie. W przemysłowej produkcji magnesów o dużej mocy zastosowanie znalazły przede wszystkim dwie grupy związków: Sm₂Fe₁₇N₂ i Nd₂Fe₁₄B. Są to magnesyna bazie neodymu oraz magnesy nano krystaliczne, charakteryzujące się nie tylko dużym stopniem namagnesowania, lecz również wysokim poziomem remanencji magnetycznej. Użycie mocnych neodymowych magnesów jest bardzo różnorodne. Ważnymi odbiorcami zostały firmy z branży produkcyjnej, oferujące urządzenia elektryczne, elektroniczne, zwłaszcza firmy motoryzacyjne, stosujące wysoko wydajne silniki elektryczne i hybrydowe. Do wytwarzania takich silników stosuje się magnesy neodymowe z mieszaniny z pierwiastkami zmniejszającymi spadki wydajności magnesów przy wysokiej temperaturze takimi jak na przykład Terb (Tb) oraz dysproz (Dy). Poprzez zastosowanie tych substancji, znacząco poprawiono koercję magnetyczną i wydajność całkowitą silnych magnesów używanych w urządzeniach elektrycznych o większej mocy nominalnej. W Stanach Zjednoczonych już od kilkudziesięciu lat prowadzi się specjalistyczne badania przez powołany do tego celu Instytut Rare Earth Alternatives in Critical Technologies (REACT), który ma zadanie opracowywać nowoczesnych materiałów. Przed kilku laty zostało przyznane 31,6 mln dolarów na rozwijanie projektów i badań w programie Rare-Earth Substitute, to znaczy możliwości opracowania substytutów metali ziem rzadkich jako zastępstwo dla naturalnych złóż pierwiastków, które znajdują się pod kontrolą Chin.

Produkowanie magnesów neodymowych jest oparte o dwie metody. W japońskich firmach używano metody spiekania mieszanin proszków, a w Stanach Zjednoczonych popularna jest technika opierająca się o szybkie chłodzenie. Zależnie od potrzeb, magnesy z neodymu można również wytwarzać poprzez zastosowanie dodatkowych stopów, na przykład aluminium, galu albo miedzi. Dzięki takim domieszkom da się korygować parametry magnetyczne samego magnesu, jego poziom wytrzymałości, a także możliwość pracowania w wysokim zakresie temperatur . Da się nawet spowodować, że magnes wykaże dużą odporność na działanie na szkodliwe warunki atmosferyczne, na przykład wodę, powodującą korodowanie żelaza. Natomiast systematyczne dopracowywanie metalurgii proszkowej doprowadziło do uzyskania rozmaitych materiałowych stopów, które w znaczący sposób wpłynęły na podwyższenie tak zwanej temperatury Curie. Wytwarzany w nowoczesny sposób neodymowy magnes, uzyskuje namagnesowanie przekraczające 1,6T, czyli dużo wyższe chociażby od ziemskiego pola magnetycznego.

Magnesy neodymowe to dziś najmocniejsze rodzaje magnesów, jakie do tej pory stworzono. Blisko 30 lat temu w Trinity College w Dublinie Michaelowi Coeyowi udało się stworzyć nieznany do tej pory materiał magnetyczny mający wzór Sm₂Fe₁₇N₂. Jego proces wytworzenia opierał się o syntezę rozdrobionego żelaza i samaru, które sprasowane w mocnym polu magnetycznym wraz z nowym składnikiem – azotem, uzyskały zakres temperatury Curie wynoszący 470^oC i namagnesowanie na poziomie 0,9T. Nie osiągnięto tu wprawdzie parametrów neodymowych magnesów, lecz nowo opracowany skład samaru znacząco przewyższał pierwsze magnesy oparte o ten pierwiastek. Końcówka lat dziewięćdziesiątych przyniosła coraz to nowe pomysły w dziedzinie magnesów o dużej sile oraz metod ich produkowania.
Opracowany został materiał i strukturze nano-krystalicznej, zbudowany z ziaren o wielkości mniejszej niż 100 nm. Ziarna, które zostały odkryte nano-kryształów, w odróżnieniu od do struktury monokrystalicznej oddzielone są od siebie przestrzenią o dużo większej mocy powierzchniowej i mniej uporządkowanej strukturze. Dzięki zastosowaniu, w czasie spiekania stopów pierwiastków z rodziny ziem rzadkich w połączeniu z domieszką żelaza, charakteryzują się wysokim poziomem remanencji magnetycznej. Tak dobre parametry magnetyczne biorą się dodatkowo z jeszcze jednego aspektu, czyli połączenia magnetycznych momentów żelaza oraz neodymu. Możliwe będzie dzięki temu doskonałe magnesowanie opisywanych magnesów.

Silne magnesy neodymowe - historia powstania. W czasie kiedy były projektowane następne silne magnesy wykorzystujące samar, w 1983 roku zostały odkryte bardzo ciekawe cechy związku neodymu w połączeniu z żelazem i borem. Amerykańska firma GM stworzyła w 1984 roku związek o strukturze chemicznej Nd₂Fe₁₄B, w proporcji ponad 70% żelaza, 15% neodymu, 6% boru. Technologia tworzenia silnych magnesów neodymowych wykorzystuje dwie metody. W Japonii zakład Sumitomo, będący w grupie Hitachi, analogicznie jak procesie tworzenia magnesów na bazie samaru, wykorzystywał technikę spiekania materiałów w formie proszku, przez co otrzymywano magnes o pełnej gęstości.

W Stanach Zjednoczonych magnesy neodymowe o dużej mocy wytwarzano w firmie General Motors sposobem szybkiego obniżania temperatury upłynnionej mieszaniny proszków. Czemu połączenie neodymu z żelazem i borem dało znacznie lepsze rezultaty? Wykorzystanie neodymu okazało się o wiele tańsze, niż w przypadku samaru, a oprócz tego neodym posiada lepsze właściwości magnetyczne. Jednak jego temperatura Curie była znacznie niższa, z tego też powodu postanowiono podnieść tę temperaturę do 530^oC. Taką wartość uzyskano przez dodatek do składu magnesu neodymowego domieszki boru. Dodatkowo da się też w pewien sposób modyfikować charakterystykę magnetyczną, przez wprasowanie do magnesu dodatkowych związków, takich jak gal Ga, miedź Cu, niob Nb oraz aluminium Al.

Magnesy wykonane z neodymu mogą zostać również wyposażone w warstwy ochronne chroniące przed korozją i mające zabezpieczające działanie przed oddziaływaniem niekorzystnych warunków pogodowych. Wykonuje się to przez dodanie cienkiej warstwy miedzi albo niklu np. w w wykorzystywanych do poszukiwań uchwytach, to znaczy silnych magnesach stosowanych do sprawdzania dna akwenów wodnych. Inżynierowie cały czas opracowują nowe typy magnesów neodymowych, a dzięki postępowi w metalurgii, konstruowane są nowe łączenia metali o podwyższonej koercji, jak też magnesy dysponujące znacznie wyższą temperaturą Curie oraz możliwości namagnesowania stopów, większej niż 1,6Tesli.