Magnesy na bazie neodymu to dzisiaj najpotężniejsze rodzaje magnesów, jakie do tej pory stworzono. Pod koniec XX wieku w Trinity College w Dublinie Michae Coey opracował nieznany do tej pory materiał magnetyczny mający wzór Sm₂Fe₁₇N₂. Jego proces wytworzenia był realizowany w syntezie drobnego proszku samaru i żelaza, które sprasowane w polu magnetycznym o dużej mocy wraz z domieszką azotu, uzyskały temperaturę Curie aż do 470^oC oraz namagnesowanie na poziomie 0,9T. Nie osiągnięto tu wprawdzie parametrów neodymowych magnesów, lecz nowo opracowany stop znacząco przewyższał pierwsze z produkowanych magnesów. Koniec XX wieku przyniósł coraz to nowe pomysły w dziedzinie silnych magnesów oraz sposobów ich wytwarzania.
Badacze opracowali materiał i strukturze nano-krystalicznej, zbudowany z malutkich ziaren o rozmiarze mniejszym niż 100 nm. Ziarna, które zostały odkryte nano-krystaliczne, w przeciwieństwie do struktur monokrystalicznych oddzielone są od siebie o wiele większymi granicami o wyższej mocy powierzchniowej oraz mniej uporządkowanej budowie. Poprzez zastosowanie, podczas wytwarzania mieszaniny pierwiastków z rodziny ziem rzadkich w połączeniu z żelazem, cechują się dużą wartością remanencji magnetycznej. Tak dobre właściwości magnetyczne wynikają również z jednej istotnej rzeczy, to znaczy połączenia magnetycznych momentów neodymu z żelazem. Możliwe będzie dzięki temu bardzo dobre magnesowanie neodymowych magnesów.

W pierwszej kolejności głównymi odbiorcami silnych magnesów są podmioty wytwarzające sprzęt pomiarowy, elektroniczny, elektryczny, przedsiębiorstwa motoryzacyjne czy dostarczające różnego rodzaju przemysłowe urządzenia. Siłę magnetyczną doceniła również branża meblowa, odzieżowa, w szczególności związana z odzieżą medyczną, podmioty dystrybuujące zapięcia do portfeli i torebek, a także branża reklamowa.

Na dzień dzisiejszy produkuje się magnesy neodymowe przede wszystkim w krajach azjatyckich. Głównym wytwórcą oraz dystrybutorem takich wyrobów są Chiny, z uwagi na kontrolę większości złóż pierwiastków ziem rzadkich na świecie. W przemysłowej produkcji magnesów o dużej mocy zastosowanie znalazły przede wszystkim dwie grupy związków: Sm₂Fe₁₇N₂ i Nd₂Fe₁₄B. Są to magnesyna bazie neodymu i magnesy o strukturze nano krystalicznej, charakteryzujące się nie tylko wysokim namagnesowaniem, lecz również dużą remanencją magnetyczną. Użycie mocnych neodymowych magnesów jest bardzo szerokie. Ważnymi grupami odbiorców zostały przedsiębiorstwa produkcyjne, tworzące sprzęt elektroniczny i elektryczny, w szczególności firmy motoryzacyjne, wykorzystujące wydajne silniki hybrydowe oraz elektryczne. Przy wytwarzaniu silników tego typu stosuje się magnesy neodymowe ze stopów z pierwiastkami zmniejszającymi spadki wydajności magnesów przy wysokiej temperaturze na przykład takimi jak dysproz (Dy) oraz Terb (Tb). Poprzez zastosowanie powyższych związków, znacznie powiększono magnetyczną koercję i wydajność całkowitą silnych magnesów stosowanych w aparaturze elektrycznej o wysokiej mocy. W USA już od kilkudziesięciu lat prowadzi się specjalistyczne badania przez powołany specjalnie do takich celów Instytut Rare Earth Alternatives in Critical Technologies (REACT), mający na celu opracowanie nowoczesnych materiałów i stopów. W 2011 roku ARPA-E desygnowała 31,6 mln dolarów na rozwijanie projektów w ramach programu Rare-Earth Substitute, to znaczy możliwości stworzenia związków mogących zastąpić metale ziem rzadkich jako alternatywę dla naturalnych złóż pierwiastków, które znajdują się pod kontrolą Chin.

Produkowanie magnesów z neodymu opiera się o dwie technologie. W Japonii stosowana jest technika spiekania mieszanin proszków, a w Stanach Zjednoczonych popularna jest technika oparta na szybkim chłodzeniu. Zależnie od oczekiwań, neodymowe magnesy można wytwarzać przy użyciu innych pierwiastków, między innymi aluminium, galu albo miedzi. Przez takie połączenie da się w znacznym stopniu korygować właściwości magnetyczne magnesu, jego poziom wytrzymałości, a także odporność na wysokie temperatury . Da się nawet sprawić, że magnes wykaże dużą odporność na działanie na szkodliwe warunki atmosferyczne, na przykład wodę, która może spowodować zmiany korozyjne. Za to regularne ulepszanie metalurgii proszków przyczyniło się do opracowania nowych materiałowych stopów, które wpłynęły znacząco na zwiększenie temperatury Curie. Wykonany w nowoczesny sposób neodymowy magnes, może osiągnąć namagnesowanie na poziomie 1,6T, czyli znacznie większe chociażby od pola emitowanego przez Ziemię.

Pierwsze udokumentowane testy oraz badania nad stopami nadającymi się do wytwarzania silnych magnesów miały miejsce w 1966 roku. Właśnie w tamtym okresie G. Hoffer i K. Strnat z laboratorium Air Force Materials , postanowili rozpocząć badania nad materiałami magnetycznymi, składającymi się z metali wchodzących w skład grupy zwanej metalami ziem rzadkich. Na samym początku pierwsze stopy, jakie miały posłużyć do stworzenia magnesów o dużej mocy, były oparte na bazie żelaza, kobaltu i lekkich lantanowców, do jakich można zaliczyć: prazeodym Pr, neodym Nd, cer Ce, samar Sm, lantan La i itr Y. Wymienione powyżej lantanowce mają nietypowe zdolności, takie jak możliwość silnego namagnesowania, ale posiadały bardzo niską temperaturę Curie. Obecnie tworzone mocne neodymowe magnesy mają w składzie poza żelazem też lekkie lantanowce, co daje strukturze wysoki poziom anizotropii magneto-krystalicznej, a dodatkowo uzupełnia się ten skład o niewielką ilość kobaltu aby zwiększyć zbyt niską temperaturę Curie. Debiutanckie neodymowe magnesy udało się opracować w 1970 roku ze sproszkowanych ziaren samaru wraz z kilkoma dodatkowymi lantanowcami. Został stworzony pierwszy, magnes o dużej mocy SmCo₅. Samą produkcję oparto na zjawisku kierunkowania kryształów stopu w formie proszku w polu magnetycznym podczas spiekania. Spiekanie gotowych magnesów wykonywano w warunkach temperaturowych około 1120^oC wraz z ostatecznym wyżarzanie w temperaturze o 250^oC niższej. Ostatnim etapem tworzenia silnego magnesu było poddanie materiału namagnesowaniu w polu magnetycznym 2T. Po zastosowaniu tej technologii temperatura Curie nowatorskich magnesów podwyższyła się do 745^oC.

Nowoczesne magnesy neodymowe - jak zostały wymyślone. W okresie kiedy projektowano kolejne magnesy o dużej mocy oparte o samar, na początku lat osiemdziesiątych zostały odkryte nieznane dotychczas magnetyczne cechy neodymu w połączeniu z żelazem i stalą. Amerykańska firma GM stworzyła w 1984 roku nowy związek o strukturze chemicznej Nd₂Fe₁₄B, mające skład ponad 70% żelaza, 15% neodymu, 6% boru. Technologia tworzenia silnych magnesów neodymowych wykorzystuje dwie metody. Japoński zakład Sumitomo, będący w grupie Hitachi, tak samo jak przy magnesach smarowych, stosował metodę spiekania materiałów w formie proszku, co pozwalało uzyskać gęste magnesy.

W Stanach Zjednoczonych silne magnesy neodymowe produkowano w firmie General Motors sposobem szybkiego schładzania upłynnionej mieszaniny proszków. Z jakiego powodu połączenie neodymu z żelazem i borem zapewniło dużo większą wydajność? Zastosowanie neodymu okazało się o wiele tańsze, niż w przypadku samaru, a oprócz tego neodym charakteryzuje się znacznie lepszymi parametrami magnetycznymi. Niestety jego temperatura Curie nie była na odpowiednim poziomi, dlatego zdecydowano się na podwyższenie tejże temperatury do 530^oC. Taki poziom dało się uzyskać przez dodanie do składu magnesu neodymowego domieszki boru. Oprócz tego można również w dowolny sposób zmieniać charakterystykę magnetyczną, przez wprasowanie do magnesu innych związków, typu gal Ga, miedź Cu, niob Nb oraz glin Al.

Magnesy neodymowe wyposażane są też w warstwy ochronne zapobiegające korozji oraz zabezpieczające przed oddziaływaniem niekorzystnych warunków pogodowych. Wykonuje się to poprzez nałożenie cienkiej warstwy niklu lub miedzi na przykład w uchwytach magnetycznych do poszukiwań, to znaczy mocnych magnesach stosowanych przy przeszukiwaniu dna akwenów wodnych. Cały czas są opracowywane nowocześniejsze typy magnesów neodymowych, a przez ciągły postęp w technologii metalurgicznej proszków, wymyślane są nowe łączenia metali charakteryzujące się zwiększoną koercją, jak również magnesy dysponujące znacznie wyższą temperaturą Curie i możliwości namagnesowania stopów, większej niż 1,6T.